कोकणचा गोडवा
जेव्हाजेव्हा मी कोकणात जाते तेव्हा दरवेळी मी कोकणच्या नव्यानं प्रेमात पडते.. इथली सृष्टी केवळ वर्णनापलिकडली आहे. आपल्याशी शब्देविण संवादु करणारी.. ती गर्द झाडी, त्यातून कधी उंच उडी मारत तर कधी झपकन खाली जात  लपंडाव खेळत जाणारे ते वळणावळणांचे लाल मातीचे रस्ते, त्या पाउलवाटा, तो अथांग निळाभोर दरिया, ते शुभ्र फेसानं नटणारे किनारे, त्या खळाळत्या निर्भर लाटा.. एवढंच नाही तर लाल लाल वळणवाटांनी जाताजाता मधेच लागणारी छोटीछोटी गावं, त्यातली ती आत्ममग्न घरं आणि ती आत्ममग्न अशीच माणसं.. हिरवीगार भातशेती. कुठंकुठं दूरात वसलेली अज्ञात कालाचा वारसा सांगणारी देवळं आणि त्यातले ते गूढ गंभीर देवदेवी.. छोट्याशा दक्षिणेवरही संतुष्ट पावणारे त्यांचे पुजारी.. कुणी कुळाचाराला पाया पडायला दूरवरून माणसं आली, देवाची आठवण ठेवून आली यातच त्यांचं मन भरून. पावलेलं त्यांच्या चेह-यावर दिसतं.. श्रध्देचा बाजार नाही, ओढून घेणारी हाव नाही,  फाफटपसारे बडेजाव नाही. शांत देवळं, हळद कुंकू फुलांचे सुगंध आणि प्रेमाची, मायेची ऊब असलेली ती देवळं. तशी ती किती तरी दूरवर धीमेधीमे चालत जाणारी साधी माणसं..खरंच सृष्टीचं एक अनाघ्रात स्वर्गीय देखणेपण हळुवारपणे अनुभवावं तर माझ्या कोकणात..